توبه

توبه تمهیدی است برای گناه بعدی.

اگر توبه نکنیم لذت گناه کردن را از دست می دهیم. چه بهتر که لذت بردن از زندگی شوریدن بر علیه خدا باشد. بندگان فرودست توبه می کنند تا به وضعیت معصومیت نخستین بازگردند. توبه گناه را نمی پوشاند بلکه آنرا می زاید.

 هر بار که اراده ی تو سست می شود خدایی سر از تخم در می آورد.

خرهای خدا می گویند چوب خدا صدا ندارد اما شاید کون آنها زیادی نرم شده است!

جهان خانواده نیست و خدا پدری که بر توابین نالان رحم آورد. پس خانواده از کل جهان بزرگ تر است. این حرف لکان که فالوس مقدم است بر هستی شناسی چیزی جز تکرار این اسطوره ی تورات نیست که اول خدا بود و سپس هستی آفریده شد.

وقتی مسلمان ها می گویند درهای توبه همیشه باز است تلویحا می پذیرند که لذت گناه هیچ پایانی ندارد. وقتی بنده ی حقیری یا کودک تنبیه شده ای گریه ی بخشایش سر می دهد در ته دل خود اندیشه ی گناه بعدی وول می خورد